Hartfalen is een klinisch syndroom gekenmerkt door symptomen (dyspnoe, oedemen, vermoeidheid) en/of klinische tekens van vochtretentie (gestegen centraal veneuze druk, longcrepitaties, perifere oedemen). Dit wordt veroorzaakt door een structurele of functionele dysfunctie van het hart waardoor de intracardiale druk verhoogt, het hartdebiet in rust en/of bij inspanning verlaagt en vochtretentie optreedt.

Als de diagnose van hartfalen wordt gesteld, omschrijven we de cardiale status van de patiënt door een combinatie van deze 3 indelingen:

• de klinische status: acuut versus chronisch hartfalen.
• de graad van de dyspnoe, uitgedrukt volgens de NYHA-klasse.
• de linker ventrikel ejectiefractie (LVEF).

Deze indelingen, alsook de onderliggende etiologie van het hartfalen, bepalen de geïndiceerde behandeling. Bij een diagnose van hartfalen moet er altijd een diagnostische oppuntstelling gebeuren om zo mogelijk de oorzaak te achterhalen en een correcte behandeling te kunnen instellen.